Esma'ül Hüsna ve Dua

EL-GAFÛR: Kullarının günahlarını, hatalarını ve kusurlarını çokça bağışlayan, bağışlamaktan bıkıp usanmayan, affı ve bağışlaması sonsuz olan..

Her gün binlerce kere isyan edip gırtlağına kadar günaha batmış olanlar, şanı yüce Allah’ı, adeta (hâşâ) basit bir varlık yerine koyup, varlığını-yokluğunu tartışmaya kalkanlar, bataklığın içine doğmuş ve çıkmak için de en ufak bir gayreti olmayanlar, adam soyanlar, cana kıyanlar, yetim malı, kul hakkı yiyenler hâlâ nefes alıp veriyorlarsa, hiçbir şey olmamış gibi hayatlarına devam ediyorlarsa, bu neyin ifadesi ve neyin eseridir? Açıkça Allah’ın hoşgörü ve müsamahasının, affı ve bağışlamasının bir eseri, Halim İsminin ve dolayısıyla Hilim sıfatının bir neticesi değil midir? Yoksa:

“Eğer Allah, insanları, kazandıkları yüzünden hesaba çekiverseydi, yerkürenin sırtında hiçbir canlı bırakmazdı. Ne var ki, onları belirli bir süreye kadar, ecelleri gelinceye kadar erteliyor. Allah, kullarını iyice görmektedir.” (Fâtır, 35:45.)

Hiç Allah’ı tanımadıkları ve hiç alnı secdeye gitmediği halde, üstelik her gün onun yasak ettiği şeyleri yapanlarla, Onun varlığını ve birliğini inkar edenler, acaba bir damla su içebilir, bir lokma ekmekyiyebilirler miydi? Hiç şüphesiz buna fırsatları bile olmadan iflahları kesilir, inkar ettiklerini görmek üzere, merkeze çekilen valiler gibi, öbür dünyaya çağrılırlardı da tevbe etmeye vakitleri bile olmazdı:

“Bununla beraber rahmet sahibi olan Rabbin çok bağışlayıcıdır. Eğer Allah, onları, yaptıkları günahlar yüzünden yakalayıverecek olsaydı, haklarında azabı hemen verirdi. Fakat onlar için vaat edilen bir azap vakti vardır ki, o geldiği zaman, Allah’ın azabından bir kurtuluş yeri bulamazlar.”(Kehf, 18:58)

Hatalarımız, kusurlarımız var elbette. Hem de yığın yığın… Ancak, bizim hata ve kusurlarımızdan cürüm ve günahlarımızdan, isyan ve ihmallerimizden, hatta cinayetlerimizden daha büyük, daha geniş Rabbimizin, rahmeti, merhameti ve mağfireti var. Bir de buraya kadar gördüğümüz isimleri ve özellikleri ile, Onun hakkında Hüsn-ü Zannımız var. Nitekim bir Kutsi Hadiste;

“Kulum, hakkımda nasıl bir zan yürütürse ben öyleyim-dir. O, beni zikredince ben onunla beraberim. O beni içinden geçirirse, ben de onu içimden geçiririm. O, beni bir cemaat içerisinde anarsa, ben de onu, onunkinden daha hayırlı bir cemaatte anarım. O, bana bir karış yaklaşırsa ben ona bir arşın yaklaşırım. O bana bir arşın yaklaşırsa, ben ona bir kulaç yaklaşırım. O bana yürüyerek gelirse ben ona koşarak giderim.” buyrulmuştur.

Başka bir hadiste ise, bu işin çok önemli olduğu vurgulanarak:

“Sakın sizden kimse Allah hakkında hüsn-ü zanda bulunmadan son nefesini vermesiniz” denilmiştir. Bir başka hadiste ise, Allah hakkında Hüsn-ü Zan etmenin güzel bir İbadet olduğu vurgulanarak;

“Allah (c.c) hakkında hüsn-ü zan, güzel ibadettendir,” denilmiştir.

Biz de ne kadar günahkar olursak olalım, hatalarımız ne kadar çok olursa olsun, Rabbimizin bizi bağışlayacağını umuyor ve Kur’an-ı Kerimde Hz. Musa’yı mağlup etmeleri için karşısına çıkarılan ama onun Allah’ın Resulü olduğunu anlayıp iman eden sihirbazları Firavun ölümle tehdit ettiği zaman düşünüp dedikleri gibi diyor ve ümidimizin ışığını söndürmüyor, Ondan beklentimizden vazgeçmiyoruz:

“Ümidimiz odur ki, Rabbimiz hatalarımızı bağışlar çünkü biz ilk inananlar olduk.” (Şuara, 26:51)

Belki biz ilk inananlardan değiliz ama çok şükür yine de inanıyoruz. İbadet ve itaatimiz eksik, ihlas ve samimiyetimiz kusurlu, cürmü hatamız kayıtlı ve buna karşılık tek sermayemiz imanımız olsa bile yine de ümitsiz değiliz. Çünkü Onun rahmeti gazabından önde ve üstündür. Çünkü Rabbimiz Gafur ve Rahim, Gaffar veTevvab, Settâr ve Afüvv’dür… Bizi de daha bizim gibi nicelerini de bağışlamaya yeterde artar bile…