Esma'ül Hüsna ve Dua

ED-DÂRR: Hikmeti gereği elem ve zarar verici şeyler yaratan demektir.

Buna sıkan, boğan bunaltan, imtihan eden ve eleyen anlamlarını da ekleyebiliriz. Çünkü hayat bir imtihan ola­rak yaratılmış ve insanlar bu imtihanın en önemli unsur­larından biridir. İnsanların ve cinlerin iyisi kötüsünden, mümin kafirinden ayrılıncaya kadar burada kısa bir süre de olsa belli sıkıntılara maruz kalacak ve bu hayat yaşa­nacaktır. En sevdiğini de dener Allah en sevmediğini de. İmtihanın sebebi ise, madenlerin içindeki gerçek cevheri ortaya çıkarmak gibi, insanların içindeki gerçek cevheri ortaya çıkarmaktır. Bakırla kömür, altınla demir birbirin­den ayrılmalıdır ki, işe yarayan kısmı kalsın işe yaramayan kısmı gitsin.

Bir kuyumcu, altına şekil verip kollarda, bileklerde, kulaklarda taşınmasını sağlamak için 1.000, 1500 derece, belki de daha fazla sıcaklıktaki ateşin içine atar ve onu ka­lıba dökecek şekilde eritir, içindeki diğer maddeleri ayrıştı­rır. Sonra da ona şekil verip işler ve istediği hale koyar. İşte yüce Rabbimiz de bizleri imtihan eder ki, bununla inanan ve inanmayan iyi ve kötü birbirinden ayrılsın; cennete gi­rip orada yaşayacaklar belli olsun ve cehenneme uygun olanlar da oraya doğru ayrılsınlar. İşte şu ayet bu durumu anlatıyor:

“Yoksa siz, sizden öncekilerin başına gelenler, si­zin de başınızai gelmeden cennete gireceğinizi mi sandınız? Peygamber ve onunla beraber mü’minler, “Allah’ın yardımı ne zaman?” diyecek kadar darlığa ve zorluğa uğramışlar ve sarsılmışlardı. İyi bilin ki, Allah’ın yardımı pekyakındır.”(Bakara, 2.214)

Bizden evvelkilerin başına gelenler bizim başımıza gel­meden cennete gireceğimizi mi sandık? Öyle kolay mı?

Ne geldi acaba diyecek olursak karşımıza çok acı man­zaralar çıkar. Çünkü bir peygamberin sabrını zorlayıp “Ne zaman Allah’ın yardımı?”diyecek kadar bir sıkıntı çekilmiş­se bu, sıradan bir sıkıntı değildir. Bıçağın kemiğe dayandı­ğı an söylenir bu söz veya mumun yanıp tahtaya dayandı­ğı an… Yapacak başka bir şey kalmamış, her sebep sükut etmiş, her vesile bitmiş, Allah’tan başka bir sığınak ve da­yanak kalmamıştır ki, bu söz söylenmiştir. Ancak buna rağ­men inkar yok, ümitsizlik yoktur. Çünkü inkar insana zarar ve ziyandan başka bir şey kazandırmaz ve huzur getirmez, sükunet vermez:

“Kendilerine kitap verdiğimiz kimseler, onu ge­reği gibi okurlar. İşte bunlar ona inanırlar. Onu inkâr edenlere gelince, işte onlar ziyana uğrayanların ta kendileridir.”(Bakara, 2.121)

Şu ayetlerde dikkat çekilen hususlara da bir göz atalım: “Onlar size eziyetten başka bir zarar veremezler. Eğer sizinle savaşmaya kalkışsalar, size arkalarını dö­nüp kaçarlar. Sonra onlara yardım da edilmez.”(ÂI-i İmran; 3:111)

“Size bir iyilik dokunursa, bu onları üzer. Başınıza bir kötülük gelse, ona sevinirler. Eğer siz sabırlı olur,Allah’a karşı gelmekten sakınırsanız, onların hileleri size hiçbir zarar vermez. Çünkü Allah onların işledik­lerini kuşatmıştır.” (Âl-i İmran, 3:120)

Kainatta hayır ve şer, zararlı ve faydalı, şeytan ve melek iç içedir. Ancak, zararı ve zararlıyı yaratmak zarar; şerri ve şerliyi yaratmak da şer değildir. Kısaca kötüyü ve kötülüğü yaratmak kötü değildir diyebiliriz. Bunlar bir denge unsu­ru olarak vardır ve olmak zorundadır. Çünkü eşya ancak zıddıyla bilinir. Gece olmasa gündüzü, kötü olmasa iyiyi bilmez ve takdir etmezdik.

Bu nedenle bunların yaratılması değil, işlenmesi şer ve kötüdür. Şeytana uyulmadığı takdirde şeytanın kimseye bir zararı olmaz; ancak hiç yaratılmasaydı, imtihan da ol­maz ve melek gibi insanlarla, şeytana uyup şeytanlaşan, hatta ondan ileri geçenleri de bilemez, ayırt edemezdik. Hz. Ebu Bekir ile Ebu Cehil arasındaki farkı anlayamazdık.